رم سرور یا حافظه سرور یکی از سخت‌افزار های مهم است که در زمان تنظیم سرور مد نظر قرار می‌گیرد. همانند حافظه موقت، داده‌ها را از هارد‌دیسک ها یا SSD‌ها برای پردازش شدن می‌خواند. رم های سرور در انواع مختلفی با عملکرد منحصر به فرد عرضه می‌شوند. به طور کلی دو مدل حافظه رم وجود دارد، یکی دارایی بافر و دیگری بدون بافر. تفاوت عمده بین این 2 حافظه در این است که حافظه بافر شامل عواملی مانند رجیسترهایی بین ماژول های حافظه یا دسترسی تصادفی پویا و کنترل کننده حافظه خواهد بود.

رم بافر

حافطه ثبت شده نیز نامیده می شود که از آن برای کاهش بار الکتریکی روی کنترل کننده حافظه سرور استفاده می شود. رم بافر برای سرور ها استفاده می شود زیرا داده ها را با پایداری بالاتری ذخیره می کند. بزرگترین مزیت رم بافر، می تواند اطلاعات را به طور مستقیم از پردازنده دریافت کرده و زمان خواندن و نوشتن را کاهش دهد. 3 نوع حافظه بافر وجود دارد : حافظه ثبت شده RDIMM، حافظه کاهش یافته لوکال LRDIMM و حافظه کاملا بافر FBDIMM

RDIMM

بر خلاف حافظه بافر نشده، حاوی رجیستر هایی در DIMM بوده که بافر سیگنال های فرمان بین DRAM ها و کنترل کننده حافظه می باشد. امکان استفاده از حداکثر 3 عدد DIMM با رتبه دوگانه را در هر کانال حافظه فراهم کرده، لذا مقدار حافظه ای که سرور می تواند پشتیبانی کند را افزایش می دهد.

LRDIMM

نسخه جدیدی از حافظه بافر است که حداکثر ظرفیت کلی حافظه را فراهم می کند، زیرا از بافر‌های حافظه برای ادغام بارهای الکتریکی در ردیف‌های LR-DIMM در یک بار الکتریکی استفاده می‌کند. با این حال R-DIMM قدرت بیشتری تولید کرده و تاخیر کمتری دارد.

FB-DIMM

یک نسخه قدیمی از حافظه بافر بوده که برای بهبود سرعت، ثبات و سازگاری حافظه سرور استفاده می‌شود. FB-DIMM و LR-DIMM با R-DIMM سازگار نبوده و برای کاهش بار روی گذرگاه حافظه توسط ماژول‌های حافظه استفاده می‌شوند.

رم بدون بافر

در حافظه بافر نشده، پردازنده به طور مستقیم به کنترل کننده حافظه دسترسی دارد. علت این امر این است که هیچ ثباتی بین ماژول های DRAM و کنترل‌کننده حافظه وجود ندارد. جدا از حافظه بافر، بار الکتریکی بیشتری را روی کنترلر حافظه ایجاد می‌کند. حافظه رم بدون بافر روی لپ‌تاپ‌ها، کامپیوتر‌های دسکتاپ استفاده می‌شود و غالبا قیمت پایین تری دارند.